Onlar şehvete aşk dediler İnanılmaz bir halt yediler Kıllı çukurda boğuldular Feryat ki evden kovuldular

Bir sevgili bulunca kaçırma Kendini onda gör ve şaşırma Bak doya doya, sonra yine bak Sakın ondan gözünü kaçırma

Ben hür yaşardım, neden saldırdın vatanıma, Obama Kimden izin aldın da rasgele girdin benim  odama  Bunun hesabını sorarlar bırakmazlar her adama Belki de hiç acımazlar götürürler seni idama

Ruh bedene girince Ağlarsın ince ince Sonra gülersin ey dost ! Kendi saf kaderince                                    *

-Bu evde çok eşya birikti birazını atalım… -Olmaz… -Neden olmaz… -Atmak almaktan zordur… -Bunların çoğunu sen aldın… -Aldımsa ne oldu ? -Hadi şimdi at bakalım, -Atmak için mi aldım ? -Ya ne için aldın ? -Marketlerde eğlenmek için ? -Yeter eğlendiğin şimdi de atarak eğlen…

-Ata biliyorsan, sen at… -Ben atmam satarım… -Nerede satarsın ? -Bit pazarında, hadi gidelim… -Olmaz… -Neden olmaz, pırtıları satacağız ya… -Satmasak olmaz mı ? -Hem satsak hem satmasak… Olur’la Olmaz evden kırk dökük, eski püskü, bazen de neden alındığı ? ne işe yarayacağı ? bilinmeden alınmış yepyeni eşyaları, naylon torbalara oldurup bit pazarının  yolunu tuttular. Pazar şehre yakın yerde çöplüğün yanındaydı. Burada satılanlar satılır, kalanlar akşamüstü çöplüğe atılırdı. Buraya birkaç sınıf halk gelirdi: Sabah zıpırlığa meraklı zenginler, öğle üzeri ucuz mal arayanlar, öğleden sonra bedavacılar, çöplük saatinde de lümpen proleteryanın saygıdeğer eşrafı, kokulu yığınları eşelemeye gelirdi. Olur sordu: -Burada ne satıyorsunuz ? -Bit… -Bit mi ? -Evet ! -**Bit’**i kim alır ? -Bit’in üzerinde gezindiği malları alıyorlar… -Bit ne oluyor ? -Atıyorlar… Ama artık buralarda bit fazla görülmüyor, kene daha çok… Buranın adı değişti, şimdi “kene” pazarı… -Bit mi pahalı, kene mi ? -Bit daha pahalı, kene tehlike…

-Bu kaç para ? -İki lira… -Çalışır mı ? -Çalışmazsa atarsın… -O zaman neden iki lira verip alayım ki ? -İki lira “ya çalışırsa …” parası, ben çalışacağını bilseydim sana iki lira der miydim ?

Olur’la olmaz bu sözlere yandan kulak verince “Bit pazarı” mantığını bi anda kavradılar. Olur dedi ki: -Biz buraya hep çalışmayacak şeyler dizelim, çalışan olursa, alan sevinir… Öyle yaptılar.

Şairler Münkir’in mezarını kazar Hain’in, düzenbazın, şeklini yazar Bunu gören Dost sevinir düşman kızar Sen şimdi yaz olanları azar azar

Şaire şiiri kim yazdırır ? bilinmez. Şiir evrende kimi azdırır bilinmez. Münkir mezarı kime kazdırır bilinmez.  Bilinmeyen çok şey var şu şanlı dünyada, Zâlimi şiir neden kızdırır bilinmez.

Aşığı için ölmeyene de “Aşık” derim ben…amma Kendine aşıktır o…                            Mevlânâ

Sakın ha…aşkı bildim sanma Kendi oyunlarına kanma Yanından geçtin mi sen aşkın ? Behey biçâre tatsız şaşkın

“Aşk özünde mayalanıp kıvama ermeye başlayınca;”

                         Ayine-i Aşk

Ruh kalbe doğru yol alıp Derinlerde saklanınca Can kan pazarına düşüp Er sofrası kurulunca Dost bağında yer tutmalı

                                      *