İzmit Bit pazarı

Bu gün 25 mart 2008 Çarşamba, vakit  öğle saatini biraz geçmişti ki Yusuf’a telefon edip gelmesini söyledim. İzmit Bit pazarına gideceğiz. Az sonra Kia’ya binerek Sapanca’dan ayrıldık. Kırkpınar’dan geçerken yol kenarında bekleyen iki genç kız gördük, Yusuf:

–Hocam, alalım mı ? dedi.

–Alalım dedim, yanaştık, ben sağ camı açtım:

–İzmit’e gidiyoruz gelin, dedim. Biraz çekingenlik ettiler, sonra yaşlı adam görünce bindiler.

Arabaya alınan otostopçu ile hemen lafa girmek yakışmaz, bir süre bekleyip sordum:

–Buralı mısınız  ?

–Hayır  üniversitede okuyoruz, Bulgaristanlıyız…

–Aaa ne güzel, ne taraftan Kırcali mi ?

–Yakın sayılır, ben çift pasaportluyum.

–Benim  babam da Şumnulu, Biz “Uz” Türklerinden, Şumnu’yu bilir misiniz, şimdiki adı Şümen.

–Tabii ki duyduk, ama gitmedik, bilmeyiz.

–Biz Şumnu’nun Hocazâdeler sülalesindeniz, ama dedeler geleli, çok olmuş…

–…..

Araba İzmit’e vardığında kızları girişte bıraktık. Teşekkür ederek ayrıldılar, sağa dönerek bit pazarına girdik. Tanıdık bir eskici var, doğruca yanına gittim., selam hatır, hoş beş derken yanımda altmışların üzerinde bir vatandaşın sesine kulak verdim. Vatandaş kararmış, paslı bir at özengisini eline almış evirip çeviriyordu:

–Suvârî  misin sen attan anlar mısın ?

–İyi bildin, ben askerlikte suvârîydim.

–Hangi  savaşlara girdin ?

Adam tuzak soruya doğru cevap verdi, dürüst olduğu anlaşılmıştı:

–Bizim  zamanımızda savaş yoktu, ben 52-54 yıllarında Ankara’da muhafız alayında suvâriydim, bizden sonra suvârîlik lağvedildi. Biz son suvârîlerdik.

Bizim ülkede herkes her an hava atmaya hazırdır ya, ben adamın “Fahreddin Paşa’nın suvarilerindendim” demesini bekler ve -Yaşın tutmaz, demeye hazırlanırken, o doğruyu söylemiş ve Türkiye’nin son suvârîlerinden olduğunu beyan etmişti. Gerçekten Ordumuzun son suvârîlerinden biri ile karşılaşmış olmaktan sevinmiş, heyecanlanmıştım.

Bir tarihtir suvârîler, bilirsiniz, İstiklal savaşının son noktasını koyanlar Fahreddin Altay Paşa’nın şanlı Suvârîlerdir. Dumlupınar Başkomutanlık meydan muharebesinin ilk yirmi dakikasında Suvârî hücumu başarılmasıydı, şimdi biz başı dik, göğsü kabarık, kalbi hür, İzmit Bit pazarında olmazdık. Â

Son suvârî ile konuşurken serginin arkalarında yarısı görülen bir resim dikkatimi çekti. Resim camlı, beyaz çerçeveli çok iyi tanıdığım bir tasvirdi. Pek çok derviş evinde duvarda asılı olan  bu resim Cenabı Abdülkadir Geylânî’nin’in hayâlî bir cizimiydi. Eskiden biri gönül etmiş, Hz. Pir’i mânâda  gördüğü gibi resmetmişti. Hemen resme yaklaştım:

–Bu  kim ?

–Şeyh Edebâlî…  Â

–Hayır  Cenabı Abdülkadir’dir.

Bu gibi durumların  yabancısı olmayan tanıdık eskici hiç israr etmedi. Eskicinin iyisini meraklısı yetiştirir. Heyecanlandı ve fiyatını sorduğum resmi,  yanında başka bir resimle birlikte bana hediye etti… İkisine de para almadı. “ Bu da onun  bahşişi…” dedi. Adama sarıldım. Â

Sonra Yusuf’la “Outlet Center” de yemeğe gittik. Bir Türk yemeği olan Mercimek çorbasını “İngilizce isimli bir Türk lokantasında” yedik. Hesap 33 lira.